Aan de hand van een anekdote schijn ik mijn licht op communicatie binnen een bedrijf.
Donderdagmiddag 11 December, ik ben thuis en stoot mijn hoofd tegen een openstaand deurtje van de keukenkast. Ik ben al sacherijnig en uit pure drift geef ik het deurtje een mep. Gelijk voel ik aan mijn hand dat ik dat beter niet had kunnen doen. Gebroken middenhandsbeentje, een zogenaamde boksersfractuur, dus paar weken gips. Lekker. Uit gewoonte vraag ik me af wat ik kan met wat me overkomt. In de aanloop naar de Kerst kom ik erachter. Ik moet iedereen uitleggen wat met me gebeurd is.
Doordat ik iedereen terugvraag of ze die plotselinge drift herkennen, ontdek ik dat het zo universeel is als maar mogelijk. Er blijkt ook een aantal variaties: slaan, schoppen, ergens mee gooien, iets slopen, grondig vloeken en -sterk in de minderheid- tot 10 tellen. Prachtig. Ik houd ervan om te kijken naar menselijk gedrag, de redenen achter het gedrag te zoeken, boven tafel te halen. We lijken zo vreselijk op elkaar en tegelijkertijd hebben we fascinerende verschillen.
Ik herken wel categorieën, maar geen enkele reactie is identiek aan de ander. Laat staan de combinaties. En dan hebben we het hier alleen maar nog over een impulsieve drift. Logisch dat er nog veel meer valt te ontdekken in de gedragingen in communicatie. En dat allemaal in de contexten van werk, relaties of dagelijkse ontmoetingen.
Ik geloof dat het bewust opzoeken van situaties, het uitdagen van gedrag en daarna datzelfde gedrag ’fileren’ een gigantische bron van ontwikkeling is. Als dit geregisseerd in een veilige en vertrouwde setting gebeurd, wordt de communicatie en het leren een feest. Met elkaar. Het theatraal neerzetten van situaties, de inzet van acteervaardigheden en het spelen en observeren zijn geweldige instrumenten om onszelf beter te leren kennen. En soms is een kastdeurtje genoeg. Een boksersfractuur, best cool.
Jeroen de Blij
Trainer / acteur